အေသဆန္းဆန္း

အေသဆန္းျပားပံု { ဟာသ }

ထူးထူးရယ္တဲ႔မွ ဆန္းဆန္းပါကြယ္ရို ႔ Credit to Thet Ko Oo ကမၻာေက်ာ္ခဲ့သူေတြရဲ့ ထူးၿခားဆန္းၿပား အလြဲ မ်ား ထူးဆန္းေသာနည္းျဖင့္ ေသဆံုးသူမ်ား - ဘီစီ ၅ ရာစုက ဂရိပန္းခ်ီေက်ာ္ဇူးဆစ္ဟာ သူရဲ႕ ရုပ္တူပန္းခ်ီကိုၾကည့္ျပီး တအားရယ္ေမာရာကေန ေသြးေၾကာျပတ္ေသသြားပါတယ္။ - ဘီစီ ၂၈၉ မွာ အာဂါသိုကလီးဆိုတဲ့လူဟာ သြားၾကားထိုးတံကို မ်ဳိခ်မိျပီး အသက္ရႈမရျဖစ္ေသပါတယ္။ - ဧကရာဇ္ဘုရင္ၾကီး အလက္ဇန္းဒါးသည္ဂရိတ္ဟာ ႏွစ္ရက္ႏွစ္ည ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲက်င္းပရာကေန ဖ်ားျပီးေသပါတယ္။ - အဂၤလန္ျပည္က ဂၽြန္ဘုရင္ဟာ အစားလြန္ျပီးေသဆံုးပါတယ္။ - ၁၂၆၉ ခုႏွစ္မွာ သူရဲေကာင္း စတုတၳဖ်ီ၀ါရိုင္းဆိုသူဟာ စစ္ပြဲေအာင္ႏိုင္ျပၤီး ၀ံ့ၾကြားစြာျပန္လာပါတယ္။ ရြံ႕ႏြံတစ္ခုေရာက္တဲ့အခါ ၀တ္ထားတဲ့သံခ်ပ္ကာအက်ီ ၤရဲ႕အေလးခ်ိန္ေၾကာင့္ ျမင္းေရာလူေရာ ျမဳပ္ျပီးေသပါတယ္။ - ၁၄၇၈ ခုႏွစ္မွာ ျမိဳ႕စားၾကီးေဂ်ာ့ကို သူ႔ရဲ႕ညီျဖစ္တဲ့ ရစ္ခ်က္က ၀ိုင္အရက္စည္ထဲ ႏွစ္သတ္ခဲ့ပါတယ္။ - စေကာ့တန္ျမိဳ႕စားၾကီး ဂ်ိမ္းေဒါက္ကလပ္ဟာ သူပထမဆံုးသယ္ေဆာင္တင္သြင္းလာခဲ့ တဲ့ ေခါင္းျဖတ္စက္နဲ႔ သူကိုယ္တိုင္အသတ္ခံရပါတယ္။ - ျဗိတိသွ်စာေရးဆရာ ဖရန္႔ဆစ္ေဘကြန္ဟာ ဆီးႏွင္းက အေသေကာင္တစ္ခုကို မပုပ္ပြေအာင္တားဆီးႏုိင္စြမ္းရွိမရွိဆိုတာကို စမ္းသပ္တဲ့အေနနဲ႔ ၾကက္တစ္ေကာင္ကိုသတ္ျပီး ဗိုက္ကိုခြဲလို႔ ႏွင္းခဲေတြျဖည့္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ေနရင္းနဲ႔ပဲ သူ အေအးပတ္ျပီးေသသြားပါတယ္။ - ျဗိတိသွ်စာေရးဆရာ ေသာမတ္ေမဆိုသူဟာ အသက္ၾကီးျပီး တျဖည္းျဖည္း၀လာတဲ့အတြက္ ေမးေစ့ကို အ၀တ္နဲ႔ပတ္ျပီး ဦးေခါင္းကသိုင္းထားရပါတယ္။ အဲဒီသိုင္းထားတဲ့ အ၀တ္ေၾကာင့္ အသက္ရႈၾကပ္ျပီးေသပါတယ္။ - ျဗိတိသွ်စာေရးဆရာ ေသာမတ္အုတ္ေ၀း ဆိုတဲ့လူဟာ ၁၆၈၅ ခုႏွစ္မွာ အလြန္ဆင္းရဲသြားပါတယ္။ အစာမရွိဘဲ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာေနခဲ့ရတဲ့အတြက္ သူတပါးထံက လက္ျဖန္႔ေတာင္းရာက ေငြတစ္ဂီနီရပါတယ္။ ေပါင္မုန္႔တစ္လံုး၀ယ္စားပါတယ္။ တစ္လုတ္တည္းနဲ႔ နင္ျပီး ေသသြားပါတယ္။ - ျပင္သစ္စာေရးဆရာ ဂ်ီရပ္ဒီနာ့ဗယ့္ ဟာ ၁၈၅၅ ခုႏွစ္မွာ လမ္းေဘးမီးတိုင္တစ္တိုင္မွာ ဂါ၀န္တစ္ထည္နဲ႔ ၾကိဳးဆြဲခ်ေသသြားပါတယ္။ - ၁၈၈၄ ခုႏွစ္မွာ အေမရိကန္စံုေထာက္အဖြဲ႕ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တဲ့ အယ္လင္မင္ကာတင္ဟာ ကိုယ့္လွ်ာကိုယ္ကိုက္မိရာကေန အနာရွိန္တက္ျပီး ေသဆံုးသြားပါတယ္။ - ျဗိတိသွ်စာေရးဆရာ ျမိဳ႕စားၾကီး ဟယ္ရီစတင္းေဘာ့ဟာ ၁၉၀၅ မွာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို အရက္မူးျပီး မီးထိုးတဲ့သံေခ်ာင္းနဲ႔ ရိုက္ႏွက္မယ္ျပဳရင္းပဲ မီးပံုထဲလဲက်ေသပါတယ္။ - ျဗိတိသွ်စာေရးဆရာ အားေနာကင္းနက္ဟာ ျပင္သစ္ကေသာက္ေရဟာ စိတ္ခ်ရပါတယ္လို႔ ေဟာေျပာျပီး ေရကို လက္ေတြ႕ေသာက္ျပပါတယ္။ အဲဒီေရကေန တိြဳက္ဖိုက္ေရာဂါရျပီး သူေသသြားပါတယ္။ - ျဗိတိသွ်ကဗ်ာဆရာ လိုယိုနယ္ဂၽြန္ဆင္ဟာ ၁၉၀၂ မွာ အရက္ဆိုင္ကုလားထိုင္ေပၚက လိမ့္က်ျပီး ေသသြားပါတယ္။ - ရုရွားဘာသာေရးဆရာၾကီး ရပ္စျပဴတင္ကို ၁၉၁၆ ခုႏွစ္မွာ အဆိတ္ခတ္ထားတဲ့ကိတ္မုန္႔၊ ၀ိုင္အရက္ေတြနဲ႔ လုပ္ၾကံေပမယ့္မေသပါဘူး။ ေသနတ္နဲ႔ ႏွစ္ၾကိမ္တိတိ ပစ္ခတ္လုပ္ၾကံေပမယ့္လည္း မေသပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး ၾကိဳးတုပ္ျပီး ျမစ္ထဲတြန္းခ်လိုက္ေတာ့မွ ေသပါတယ္။ - အေမရိကန္မွာေနတဲ့ နပိုလီယန္ရဲ႕အႏြယ္ေတာ္ ဂ်ာရိုဗီနပိုလီယန္ဟာ သူ႔ဇနီးေမြးထားတဲ့ ေခြးက ကိုက္လို႔ေသသြားပါတယ္။ - အေမရိကန္က ေကာလိပ္ေတာ္အရာရွိ လန္ဂလီေတာ္လီယားဟာ သူ႔ရဲ႕ အိမ္ထဲကို သူခိုး၀င္ရင္ ဖမ္းမိေအာင္လို႔ ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ထားပါတယ္။ ၁၉၄၇ မွာ သူ႔ေထာင္ေခ်ာက္ကို သူျပန္မိသြားျပီး အပ္ခ်ဳပ္စက္နဲ႔ စာအုပ္ေတြ ေခါင္းေပၚျပဳတ္က်ေသပါတယ္။ - ဂရိဘုရင္ အလက္ဇန္းဒါးေနာက္တစ္ေယာက္ဟာ သူေမြးထားတဲ့ ေမ်ာက္က သူ႔ျပန္ကိုက္လိုက္လို႔ သြားဆိပ္တက္ျပီး ေသသြားပါတယ္။

သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္က ေပးတဲ့သင္ခန္းစာ

သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္က ေပးတဲ့သင္ခန္းစာ

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၀ယ္ၿပီးခါစ Levi's ကိုဆြဲၿပီး Shopping Mall ထဲကထြက္လာတယ္..။ အေပါက္၀မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ေနတုန္း professional သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႔သြားတယ္.။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႔မွာ လာရပ္တယ္..။ သူအဲလို ရပ္လိုက္တာ ေနာက္ဆက္တြဲ ရမ ယ့္ သင္ခန္းစာ ပံုျပင္ရဲ့ အစျဖစ္လာတယ္.။ Market research သင္ခန္းစာတစ္ခုကို တက္လိုက္ရသလိုပါပဲ..။ အဲဒီ သူေတာင္းစားရဲ့ မူရင္း အဓိပၸါယ္ မေပ်ာက္ရေလေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျပန္စဥ္းစားၿပီး သူ႔စကားအတိုင္း ျပန္ေျပာျပပါမယ္..။ "ညီေလးရယ္.....သနားပါကြယ္..။ နည္းနည္းေလာက္ သနားခဲ့ပါ" ကၽြန္ေတာ္လည္း ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ အိပ္ကပ္ထဲက အေၾကြေစ့တစ္ေစ့ ထုတ္ေပးလိုက္တယ္.။ ၿပီးေတာ့ သူနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္သြားတယ္.။အဲဒီသူေတာင္းစားက အရမ္းစကားေျပာလို႔ေကာင္းတယ္.။ ".........ကၽြန္ေတာ္က ဒီဘက္တစ္ေၾကာမွာပဲ ေတာင္းျဖစ္တယ္.။ သိလား။ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ အေစာတည္းက ေတြ႔တယ္။ ဒီShopping Mall မွာ Levi's ၀ယ္တည္းက ပိုက္ဆံမႏွေမ်ာဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္..............." ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းအံ့ၾသသြားၿပီး ေျပာပိတယ္..."ခင္ဗ်ား နားလည္တာ မ်ားသားပဲ.." "သူေတာင္းစား လုပ္တယ္ဆိုတာလဲ၊ သိပၸံနည္းက် လုပ္ရတယ္ဗ်"လို႔သူကေျပာတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာင္သြားတယ္...။ စိတ္၀င္စားသြားၿပီး သူ႔ကို "ဘယ္လို သိပၸံနည္းက်လဲဗ်၊ လုပ္စမ္းပါဦး"လို႔ ေမးလိုက္တယ္..။ သူက "ကၽြန္ေတာ့္မွာ တစ္ျခား သူေတာင္းစားနဲ႔ မတူတဲ့အခ်က္ ဘာေတြရွိလဲ ခင္ဗ်ား အရင္ ၾကည့္ပါဦး" လို႔ျပန္ေျပာတယ္.။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ အကဲခတ္လိုက္တယ္.။ ဆံပင္ေတြ ရွဳပ္ပြေနတယ္၊ အကႌ်အ၀တ္အစားေတြ စုတ္ျပတ္ေနတယ္.။ အရမ္းပိန္တယ္..။ ဒါေပမယ့္ ေပေရမေနၾကဘူး.။ သူကကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြကို စကားသံနဲ႔ ျဖတ္လိုက္တယ္..။ "လူေတြက သူေတာင္းစားဆို ရြံၾကတယ္ဗ်၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားကၽြန္ေတာ့္ကို မရြံဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရဲတယ္..။ အဲဒါက ကၽြန္ေတာ္ တစ္ျခားသူေတာင္းစားေတြနဲ႔ မတူတဲ့အခ်က္ပဲ..။" ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းၿငိမ့္၀န္ခံလိုက္တယ္.။ အဟုတ္ကို ရြံစရာမေကာင္းပါဘူး..။ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိလုပ္ သူေတာင္းစား တစ္ေယာက္နဲ႔ စကားလက္ဆံုက်ေနပါ့မလဲ..။ " ကၽြန္ေတာ္ SWOT (Strengths, Weaknesses, Opportunities and Threats) ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာနည္းကို နားလည္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ၿပိဳင္ဘက္ေတြၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ strength ဟာ ရြံစရာေကာင္းမေနတာပါ။ Opportunities နဲ႔ Threats ကေတာ့ အျပင္က အေျခအေနေတြပါ။ ဒီၿမိဳ႔မွာ လူဦးေရမ်ားတာတို႔၊ ၿမိဳ႔ရဲ႔ အဂၤါရပ္ကို ျမွင့္တင္မွာတို႔ေပါ့ဗ်ာ" "ကၽြန္ေတာ္ အေသးစိတ္တြက္ခ်က္ဖူးတယ္ဗ်။ ဒီေနရာမွာ တစ္ေန႔ကို လူဦးေရ ေသာင္းဂဏာန္းေလာက္ ျဖတ္သန္းသြားလာေနတာ.။ ဆင္းရဲတဲ့သူေတြမ်ားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့သူေတြ ပိုမ်ားတာေပါ့ဗ်ာ.. သီအိုရီအရ ေျပာရရင္ အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစ္ရက္ကို လူ၁ေယာက္ဆီက တစ္က်ပ္ပဲေတာင္းဦးေတာ့၊ ၁လကို သံုးသိန္းေလာက္၀င္ႏိုင္တယ္..။ ဒါေပမယ့္ လူတိုင္းက ေပးမွာမဟုတ္ဘူးေလ၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းတစ္ေန႔တည္းနဲ႔ လူအဲေလာက္အမ်ားႀကီးဆီက ေတာင္းဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး.။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာရတယ္၊ ဘယ္ဟာေတြကေတာ့ target customer၊ ဘယ္ဟာေတြကေတာ့ potential customers ဆိုတာေပါ့ဗ်ာ" သူက တံေတြးမ်ိဳၿပီး ဆက္ေျပာျပန္တယ္.."ဒီဘက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ target customers က စုစုေပါင္း ျဖတ္သန္းသြားလာေနတဲ့လူအေရအတြက္ရဲ့ ၃၀ရာခိုင္ႏႈန္းေပါ့..၊ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေျခက ၇၀%ရွိတယ္..။ potential customers က ၂၀% ရွိတယ္၊ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေခ်က ၅၀%၊ က်န္တဲ့ ၅၀%ကေတာ့ကၽြန္ေတာ္ လက္ေလွ်ာ့ဖို႔ ေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္.။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူတို႔နဲ႔ ကံစမ္းေနဖို႔ အခ်ိန္မေလာက္လို႔""အဲဒါဆို ခင္ဗ်ားရဲ့ customer ကုိ ခင္ဗ်ား ဘယ္လို သတ္မွတ္လဲ" ကၽြန္ေတာ္ ေမးလိုက္မိတယ္..။ "အရင္ဆံုး target customer ကို ေျပာျပမယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔လို လူငယ္ေတြေပါ့၊ ၀င္ေငြရွိတယ္.။ ရက္ေရာတယ္။ ဒါ့အျပင္ စံုေတြေရာပဲ။ သူတို႔က တစ္ဖက္သားေရွ႔မွာ မ်က္ႏွာပ်က္မခံခ်င္လို႔၊ ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးတတ္ၾကတယ္၊ ဒုတိယအေနနဲ႔က တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းမလွေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္က potential customer လို႔ သတ္မွတ္ထားတယ္..။ သူတို႔က ရွဳပ္ရွဳပ္ယွက္ယွက္ေတြေၾကာက္တတ္ၾကေတာ့၊ အမ်ားအားျဖင့္ ေပးတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီ လူအုပ္စု၂မ်ိဳးလံုးကို အသက္ ၂၀ကေန ၃၀ၾကားကို ထားတယ္.။ သိပ္အသက္ငယ္ရင္လည္း ၀င္ေငြသိပ္မရွိတတ္ၾကဘူးေလ။ အသက္အရမ္းႀကီးရင္လည္း အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေလာက္ၿပီ။ ေငြေရးေၾကးေရး မိန္းမက ထိန္းခ်ဳပ္ေနၿပီ။ အဲလို လူေတြက ဘာမွ ေမွ်ာ္မွန္းစရာ သိပ္မရွိဘူး" "အဲဒါဆို ခင္ဗ်ားတစ္ေန႔ကို ဘယ္ေလာက္ေလာက္ ရတတ္သလဲ"ကၽြန္ေတာ္ ေမးလိုက္တယ္.။ "Monday to Friday ကေတာ့ နည္းနည္း ပါးတယ္ဗ်၊ ၂၀၀ေလာက္ေတာ့ ရတာေပါ့..။ စေန၊ တနဂၤေႏြဆိုရင္ ေလးငါးရာေလာက္ေတာ့ ရတာေပါ့ဗ်ာ" "အဲေလာက္ေတာင္ မ်ားမ်ား ရလား" ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္း သံသယရွိေနတာ ေတြ႔ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့ကို တြက္ျပတယ္..။"ခင္ဗ်ားတို႔လိုပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၁ရက္ကို ၈နာရီ အလုပ္လုပ္တယ္ဗ်ာ။ မနက္ ၁၁နာရီကေန ည ရနာရီထိ၊ စေန၊တနဂၤေႏြလည္း မနားဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ တခါေတာင္းတဲ့ ၾကာခ်ိန္က ၅မိနစ္ေပါ့။ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ပစ္မွတ္ရွာတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ႏႈတ္လိုက္ရင္၊ အၾကမ္းအားျဖင့္ ၁မိနစ္ကို ၁ေယာက္၊ ၁က်ပ္ႏႈန္းနဲ႔ရတယ္။ ၈နာရီဆိုေတာ့ ၄၈၀ ရတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့မွ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေျခ ၆၀% (၅၀%+၇၀%)/၂ နဲ႔ ေျမႇာက္လိုက္ရင္ ၊ ၃၀၀ နီးပါးေလာက္ရတာေပါ့။ customer ကို အၿမီးဆြဲၿပီး တစ္လမ္းလံုး ေလွ်ာက္လိုက္ေနလို႔ လံုး၀မျဖစ္ဘူး၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူသာ ေပးခ်င္ရင္ အေစာတည္းက ေပးၿပီးေနၿပီေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဇြတ္လိုက္ေနလည္း ေအာင္ျမင္ခ်င္မွ ေအာင္ျမင္မွာကိုး။ အဲဒါေၾကာင့္ အကန္႔အသတ္ရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို မေပးခ်င္တဲ့ customer ဆီမွာ မျဖဳန္းပစ္ရဘူး။ ေနာက္တစ္ေယာက္ ရွာတာကမွ ဟုတ္ေသးတယ္။" ေကာင္းလွခ်ည္လား။ ဒီသူေတာင္းစားမေခဘူးပဲ။ ရုပ္နဲ႔ေတာင္မလိုက္ဘူး။ ေျပာတဲ့စကားေတြက ၀ါရင့္ Marketing Supervisor လားက်ေနတာပဲ..။ "ခင္ဗ်ား ဆက္ေျပာပါ။" ကၽြန္ေတာ္ ပိုစိတ္၀င္စားလာတယ္..။ ဒီေန႔ေတာ့ ပညာေတြရၿပီ..။ "တစ္ခ်ိဳ႕က သူေတာင္းစားဟာ ကံကိုမွီၿပီး စားရတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲလို မသတ္မွတ္ဘူး။ ဥပမာ ေျပာမယ္ဗ်ာ..။ မိန္းကေလးပစၥည္းေတြခ်ည္းပဲ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေရွ႔မွာ အမ်ိဳးသားေခ်ာေခ်ာ၁ေယာက္နဲ႔၊ ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာေလး ၁ေယာက္ရပ္ေနရင္ ဘယ္၁ေယာက္ကို ခင္ဗ်ား ေတာင္းမလဲ။" ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားလိုက္ၿပီး၊ မသိဘူးလို႔ ေျဖလိုက္တယ္..။ "ခင္ဗ်ား ေယာက္်ားေလးကို သြားေတာင္းသင့္တယ္.။ ေဘးမွာ မိန္းမေခ်ာေလး ရပ္ေနေတာ့၊ သူမေပးဘဲ ေနရမွာ ရွက္လိမ့္မယ္။ ေကာင္မေလးသာ သြားေတာင္လို႔ကေတာ့ ေၾကာက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေ၀းေ၀း ေရွာင္သြားလို႔ရတာေပါ့။" "ခင္ဗ်ားကို ေနာက္ဥပမာ၁ခု ထပ္ေပးမယ္။ တစ္ေန႔က shopping mall ၁ခု ေရွ႔မွာ ပစၥည္း၀ယ္ၿပီးခါစ ထြက္လာတဲ့ အထုပ္ေတြနဲ႔ မိန္းမငယ္ ၁ေယာက္ရယ္၊ ေရခဲမုန္႔စားေနတဲ့ လူငယ္ပိုင္း စံုတြဲ၁တြဲရယ္၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္စားထားတဲ့ laptop အိတ္ဆြဲထားတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ရယ္ရွိေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လူတစ္ေယာက္ကို သံုးစကၠန္႔စာေလာက္ပဲ အကဲခတ္လိုက္တယ္.။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္မေလးဆီကို သြားေတာင္းလိုက္တယ္။ သူက အိတ္ထဲက အေၾကြေစ့ ၂ေစ့ကို ႏိႈက္ေပးၿပီး ထူးဆန္းတႀကီးကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာလိုသူ႔မွေတာင္းတာလဲလို႔ ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဟိုစံုတြဲက ေရခဲမုန္႔စားေနၾကတာ၊ ပိုက္ဆံႏႈိက္ဖို႔လက္မအားဘူး၊ ဟို ေယာက္်ားကေတာ့ အရာရွိပိုင္း ကုမၸဏီ ၀န္ထမ္းဆိုေတာ့ အေၾကြမပါေလာက္ဘူး၊ မင္းကေတာ့ ခုမွ ပစၥည္း၀ယ္ၿပီးထြက္လာတာဆိုေတာ့၊ ေသခ်ာေပါက္ အေၾကြပါမွာေၾကာင့္လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္.။" ယုတၱိရွိသား! ကၽြန္ေတာ္နားေထာင္ေလ စိတ္၀င္စားေလ ျဖစ္လာတယ္.။ "သိပၸံနည္းက် ေတာင္းရမယ္။ ေန႔တိုင္း ဂံုးတံတားေပၚ သြားထိုင္ေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ဂံုးတံတားေပၚက ျဖတ္ၾကတဲ့သူေတြက အလ်င္စလိုေတြခ်ည္းပဲ။ ဘယ္သူက ဂံုးတံတားေပၚအားယားယား သြားေလွ်ာက္ေနမလဲ။ ေလွကား တက္လိုက္ ဆင္းလိုက္နဲ႔ ေမာကေမာေသး၊ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ ပညာနဲ႔ တန္ဆာဆင္ထားရမယ္ဗ်၊ ဗဟုသုတလိုက္စားတာ လူတစ္ေယာက္ကို ထက္ျမက္လာေစတယ္။ ထက္ျမက္တဲ့သူဟာ အဆက္မျပတ္ ဗဟုတ္သုတ ရွာမွီးေနမွ လူေတာ္ျဖစ္လာမွာေပါ့။၂၁ရာစုမွ အလိုအပ္ဆံုးက လူေတာ္ေတြပဲေလဗ်ာ" "တစ္ခါက လူတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ကို ေငြငါးဆယ္ေပးၿပီး တိုက္ေအာက္ကေန နီေရ လြမ္းလိုက္တာလို႔ အခါ၁၀၀ သြားေအာ္ ေပးရမတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ တြက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ တစ္ခါေအာ္ရင္ ငါးစကၠန္႔ေလာက္ေအာ္ရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါေတာင္းတာနဲ႔ ညီမွ်တယ္။ ရတာကက်ေတာ့ ျပား၅၀ပဲရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းလိုက္တယ္။" "ဒီ စိန္းက်ိန္႔ၿမိဳ႔မွာ သာမာန္ သူေတာင္းစားဆိုရင္ ၁လကို ၈၀၀/တစ္ေထာင္ ရေအာင္ ေတာင္းႏိုင္တယ္။ ကံေကာင္းရင္ေတာ့ ၂၀၀၀ စြန္းစြန္းရတာေပါ့..။ စိန္းက်ိန္႔ ၁ၿမိဳ႕လံုး သူေတာင္းစား အေယာက္၁သိန္းမွာ ၁၀ေယာက္ေလာက္ပဲ ၁လကို ၁ေသာင္းအထက္ရေအာင္ ေတာင္းႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီ ၁၀ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ပဲ..။ ၿပီးေတာ့ ၀င္ေငြက ၿငိမ္တယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ အရမ္းႀကီး အတက္အက်မရွိဘူး။" မိုက္လွခ်ည္လား။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီသူေတာင္းစားကို ေတာ္ေတာ္ ေလးစားသြားတယ္။ "ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ သူေတာင္းစားလို႔ အၿမဲေျပာတယ္။ အျခားသူေတာင္းစားေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲဒါ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ား ၀င္လို႔ေပ်ာ္တာလို႔ ေျပာၾကတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ကို ျပန္ေျပာတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ မွားေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြတဲ့ စိတ္ရွိေနလို႔ ၀င္ေငြမ်ားေနတာလို႔။" အေျပာေကာင္းခ်က္ဗ်ာ "ေတာင္းတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ပဲဗ်။ အဲဒီေတာ့ အလုပ္ကေပးလာတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးေတြကို ခံစားတတ္ရတယ္.။ မိုးရြာတဲ့ေန႔ လူသြားလူလာနည္းတဲ့အခါ၊ တျခား သူေတာင္းစားေတြက ညည္းတဲ့သူညည္း အိပ္တဲ့သူ အိပ္ေနၾကတယ္။ အဲလို လုပ္လို႔ လံုး၀မျဖစ္ဘူးဗ်။ စိတ္ထဲကေန ဒီၿမိဳ႔ရဲ႔ အလွကို ခံစားရမယ္..။ ညအလုပ္သိမ္းလို႔ အိမ္ျပန္တဲ့အခါ မိန္းမနဲ႔ ကေလးကို ေခၚၿပီး ေစ်းေလးဘာေလးပတ္၊ အစားေလးဘာေလးစားေပါ့၊ ညရွဳခင္းေလးခံစားရင္း တစ္မိသားစုလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ့..။ အဲလိုဆိုရင္ ဒီဘ၀ အသက္ရွင္ရတာ အဓိပၸါယ္မမဲ့ေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အကယ္၍မ်ား လုပ္ငန္းတူေတြ႔လို႔ တစ္ခါတစ္ေလလည္း အေၾကြေလး ဘာေလး ပစ္ေပးလိုက္တာေပါ့။ သူတို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာရင္း ထြက္သြားတာကို ေတြ႔ေတာ့လည္း ကိုယ့္ကို ကိုယ္ ျပန္ျမင္ေနသလိုေပါ့" "ခင္ဗ်ားက မိန္းမနဲ႔ ကေလးနဲ႔?" ကၽြန္ေတာ္အလန္႔တၾကားေမးလိုက္မိတယ္။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြေတာင္ ငဲ့ၾကည့္သြားၾကတယ္။ "ကၽြန္ေတာ္မိန္းမက အိမ္ရွင္မ တာ၀န္ကို အျပည့္ယူထားတယ္။ ကေလးက မူလတန္းတက္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ဖူထ်န္ ရပ္ကြက္ဘက္မွာ တိုက္ခန္းေလးတစ္ခန္း installment နဲ႔ ၀ယ္ထားတယ္.။ ၁၀ႏွစ္ခြဲေပးရမယ္.။ ေနာက္ ၆ႏွစ္ဆို ေၾကၿပီဗ်.။ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားမွျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့သားေလး ႀကီးလာရင္ တကၠသိုလ္မွာ Marketing Major ယူခိုင္းရမယ္။ ၿပီးရင္ အေဖ့အေမြဆက္ခံၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ထက္သာတဲ့ သူေတာင္းစားျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခိုင္းရမယ္.။" "လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ႏွစ္တုန္းက PROFIBUS ဆိုတဲ့ ကုမၸဏီမွာ Market planning လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ႏွစ္တုန္းကေတာ့ Sales Manager အျဖစ္ promotion ရတယ္ဗ်။ ၁လကို ၅၀၀၀နဲ႔ေပါ့..။ အဲခ်ိန္တုန္းက ၁ေသာင္းေက်ာ္တန္ Samsung Laptop ၁လံုးကို installment နဲ႔ ၀ယ္ခဲ့တယ္။ ၁လကို ၂၀၀၀သြင္းရတယ္။ ေသမလိုရွင္မလိုပဲဗ်ာ..။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားတယ္။ ဒီလိုသာဆက္သြားရင္ေတာ့ ၁သက္လံုး လူေမႊးလူေတာင္ ေျပာင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔။ အဲဒါနဲ႔ အလုပ္ထြက္လိုက္တာ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဒီၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းလာၿပီး သူေတာင္းစားလာလုပ္ေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္က အဆင့္ျမင့္ သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တာဗ်.. " သူ႔စကားလည္း ဆံုးေရာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႔ ေျပာလိုက္မိတာက..."ကၽြန္ေတာ့္ကို တပည့္အျဖစ္လက္ခံႏိုင္မလားဗ်ာ...." :D credit to Serein Ma Yu Hninn

{ ဘူးသီး၏ က်န္းမာေရး အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ား }

ျမန္မာမွန္ရင္ ေမ့လို႔မရပါ
ဘူးသီး၏ က်န္းမာေရး အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ား

ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ ့ မီးဖိုေခ်ာင္ ထဲမွာ အေတြ႕ရမ်ားတဲ့ ဘူးသီးဟာ ေသြးတိုး က်ေစတဲ့ အစြမ္းနဲ့ ႏွလံုးေရာဂါ သက္သာေစတဲ့ အစြမ္းရွိတယ္လို့ ဆိုၾကပါ တယ္။ ဘူးသီးကို ဟင္းခါး အျဖစ္ က်ိဳခ်က္ ေသာက္သံုးၾကသလို ဘူးသီးကို ျပဳတ္ၿပီး တို့စားတာ၊ သုပ္စားတာမ်ိဳးလည္း ျပဳလုပ္ၾကပါတယ္။ ဘူးသီးကို စားေပးတာေၾကာင့္ ေအာက္ပါ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြကို ရရွိေစပါတယ္။ ၁။ အသည္းရဲ ့ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြက ို ဟန္ခ်က္ညီေစပါတယ္ ဘူးသီးမွာ ျပည့္ဝဆီနဲ႔ ကယ္လိုရီ ပါဝင္မႈ နည္းပါတယ္။ အမွ်င္ဓာတ္၊ ဗီတာ မင္စီ၊ ႐ိုင္ဘိုဖေလဗင္၊ ဇင့္(သြပ္)၊ သိုင္ယာ မင္၊ သံဓာတ္နဲ႔ မဂၢနီဆီယမ္တို႔ ပါဝင္မႈ မ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အသည္းကို သန္႔စင္ ေစတာ၊ ျပန္လည္ အားျဖည့္ေပးတာနဲ႔ အယ္လ္ကိုေဟာေၾကာင့္ ထိခိုက္မႈကို ကာကြယ္ေပး တာတို႔ လုပ္ေဆာင္ေပးပါတယ္။ ၂။ ဆံပင္ျဖဴတာကို ေလ်ာ႕က်ေစပါတယ္ ဘူးရြက္ကရတဲ့ အရည္ဟာ အသားဝါတာကို သက္သာေစၿပီး ဘူးသီးအရည္ ကေတာ့ ဆံပင္ျဖဴတာကို ေလ်ာ့က်ေစ တယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ ၃။ ႏံုးခ်ည္႕ေညာင္းညာမႈ သက္သာေစပါတယ္ ဘူးသီးကို စားေပးတာေၾကာင့္ ႏံုးခ်ည့္ေညာင္းညာမႈ ေလ်ာ့က်ေစၿပီး လန္းဆန္းေစပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ပူျပင္းတဲ့ ရက္ေတြမွာ လန္းဆန္းေစ ပါတယ္။ ၄။ အစာမေၾကတဲ႕ ေဝဒနာကို ေလ်ာ႕က်ေစပါတယ္ ဘူးသီးဟာ အယ္လ္ကာလိုင္း ဂုဏ္သတၲိရွိတာေၾကာင့္ အက္စစ္ဓာတ္လြန္ ကဲမႈ၊ အစာမေၾကတာနဲ႔ အစာအိမ္ အနာတို႔ကို သက္သာေစတယ္လို႔ ဗပကမလနိေက မွတ္ခ်က္ေပးထားပါတယ္။ ၅။ စိတ္စြဲလြန္ေဝဒနာကို သက္သာေစပါတယ္ ဘူးသီးဟာ နာ့ဗ္ေၾကာေတြကို အား ေကာင္းတဲ့အတြက္ အလုပ္တစ္ခုခုကို ထပ္ခါတလဲလဲ လုပ္တတ္တဲ့ စိတ္စြဲလြန္ ေဝဒနာ (OCD) ကို ေလ်ာ့က်ေစ ပါတယ္။ ေဆးဝါးေဗဒဂ်ာနယ္ရဲ႕ ေလ့လာမႈအရ ဘူးသီးမွာ စိတ္စြဲ လြန္ေဝဒနာကို ေလ်ာ့က်ေစတဲ့ အစြမ္းရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ၆။ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ကို ေလ်ာ့က် ေစပါတယ္ ဘူးသီးမွာ ေရဓာတ္ ၉၆ ရာခိုင္ႏႈန္း ပါဝင္တာေၾကာင့္ ဘူးသီး ၁၀ဝ ဂရမ္စား တဲ့အခါ ၁၂ ကယ္လိုရီပဲ ရရွိပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ေလ်ာ့က် ေစတဲ့ အစားအစာ တစ္မ်ိဳးအျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳထားပါတယ္။ ၇။ အေထြေထြ က်န္းမာေရးကို ေကာင္းမြန္ေစပါတယ္ ဘူးသီးမွာ သိုင္ယာမင္၊ ဗီတာမင္စီ၊ ဇင့္(သြပ္)၊ သံဓာတ္နဲ႔ မဂၢနီဆီယမ္တို႔ မ်ား စြာ ပါဝင္တဲ့အတြက္ အေထြေထြ က်န္း မာေရးကို ေကာင္းမြန္ေစပါတယ္။ ၈။ မ်က္စိက်န္းမာေရးကို ေကာင္းမြန္ေစပါတယ္ ဘူးသီးမွာ ဘီတာကယ္႐ိုတင္း ပမာဏမ်ားစြာ ပါဝင္တဲ့အတြက္ မ်က္စိအျမင္ အာ႐ံုကို ေကာင္းမြန္ေစပါတယ္။ ဘူး သီးဟာ အစာအိမ္ေဝဒနာ၊ အစာအိမ္အူ လမ္းေၾကာင္း ပိုးဝင္တာနဲ႔ လိပ္ေခါင္းစ တာေတြကိုလည္း သက္သာေစ ပါတယ္။ ဘူးသီးမွာ ေသြးေတြကို သန္႔စင္ေစတဲ့ အာနိသင္လည္း ရွိတာ ေၾကာင့္ ေရာဂါအ မ်ားစုကို တြန္းလွန္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ၉။ ေသြးတြင္းသၾကားဓာတ္ ပမာဏကို ေလ်ာ့က်ေစပါတယ္ ဘူးသီးမွာ ပါတဲ့ ပပ္တိုက္နဲ႔ အယ္လ္ ကာလြိဳက္ေတြက ေသြးတြင္း သၾကား ဓာတ္ပမာဏကို ေလ်ာ့က် ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆီးခ်ိဳေရာဂါရွိသူေတြ အသင့္အတင့္ စားႏိုင္ပါတယ္။

“ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္စက္ရန္ နည္းလမ္း(၁၁)ျဖာ ”

 ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္စက္ရန္ နည္းလမ္းမ်ား

အစားအေသာက္ေတြက သင့္ကို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေစႏိုင္သလို အိပ္စက္မႈကို ေႏွာင့္ယွက္တဲ့ အစားအေသာက္ေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။ ၁။ ထရစ္တုိဖန္ ႂကြယ္ဝေသာ အစားအစာ သဘာဝစစ္ကရတဲ့ ႏြားႏုိ႔ ပူပူေႏြးေႏြး တစ္ခြက္က သင့္ကို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္စက္ႏုိင္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးႏုိင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ႏုိ႔နဲ႔ ႏုိ႔ထြက္ပစၥည္းေတြမွာ အိပ္စက္မႈကို ေကာင္းေစတဲ့ ထရစ္တုိဖန္ (Tryptophan) ပါဝင္တာေၾကာင့္ပါ။ ႏုိ႔နဲ႔ ႏို႔ထြက္ပစၥည္းအျပင္ အေစ့အဆန္၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ပ်ားရည္နဲ႔ ဥအမ်ဳိးမ်ဳိးေတြမွာလည္း ထရစ္တုိဖန္မ်ားစြာ ပါဝင္တာေၾကာင့္ အိပ္စက္မႈကို ေကာင္းမြန္ေစပါတယ္။ ၂။ ကာဗုိဟုိက္ဒရိတ္ စားပါ ကာဗုိဟိုက္ဒရိတ္မ်ားစြာ ပါဝင္တဲ့ အစားအစာေတြက အိပ္ေပ်ာ္ေစတဲ့ ထရစ္တို ဖန္ေတြကို ေသြးထဲမွာ မ်ားျပားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးပါတယ္။ ႏို႔၊ ေကြကာ၊ ဒိန္ခ်ဥ္၊ ေပါင္မုန္႔၊ ခ်ိစ္ စတဲ့ အစာတစ္ခုခုကို မအိပ္ခင္မွာ အနည္းငယ္ စားေပးတာက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေစပါတယ္။ ၃။ အိပ္ခ်ိန္မွာ သေရစာ အနည္းငယ္စားပါ သင္ဟာ တစ္ခါတစ္ရံမွာ အိပ္စက္မရဘဲ မ်က္စိေၾကာင္ေနတာမ်ဳိး ႀကံဳေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ သေရစာ အနည္းငယ္ စားေပးတာက အိပ္ေပ်ာ္သြား ေစပါတယ္။ သင့္အိမ္မွာ သေရစာမုန္႔ အနည္းငယ္ ေဆာင္ထားဖုိ႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ ဗုိက္ျပည့္တင္းေအာင္ေတာ့ မစားမိပါေစနဲ႔။ ၄။ ဘာဂါႏွင့္ ဆီေၾကာ္စာမ်ားကို ေရွာင္ပါ အဆီမ်ားတဲ့ အစားအစာေတြကို ေရွာင္ဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ေလ့လာမႈအရ အဆီမ်ားတဲ့ အစားအစာေတြ စားသံုးမႈက ကိုယ္အေလးခ်ိန္ကို တက္ေစၿပီး အိပ္စက္မႈကို အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ၅။ ညေနခင္းတြင္ ေကာ္ဖီမေသာက္ပါႏွင့္ ညေနဘက္မွာ ေကာ္ဖီေသာက္တာက အိပ္စက္မႈကို သိသိသာသာ ေႏွာင့္ယွက္ ႏုိင္ပါတယ္။ ေကာ္ဖီအျပင္ ကက္ဖင္းဓာတ္ပါတဲ့ ေခ်ာကလက္၊ ကိုလာ၊ လက္ဖက္ရည္နဲ႔ ကက္ဖင္းဓာတ္ ဖယ္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီ ေသာက္သံုးမႈေတြ ကိုလည္း ေရွာင္ရွားဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ႏုိင္ေစဖုိ႔ အိပ္ရာမဝင္မီ ေလးနာရီကေန ေျခာက္နာရီအတြင္း ကက္ဖင္း ပါတာေတြကို မေသာက္မိပါေစနဲ႔။ ၆။ ကက္ဖင္းဓာတ္ပါေသာ ေဆးမ်ားကို ေရွာင္ပါ တခ်ဳိ႕ေဆးဝါးေတြမွာ ကက္ဖင္းေတြ ပါဝင္ေနတတ္ပါတယ္။ အကိုက္အခဲ ေပ်ာက္ေဆး၊ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ေလွ်ာ့ခ်ေဆး၊ ဆီးေဆးနဲ႔ အေအးမိႏွာေစး ေပ်ာက္ေဆး စတဲ့ ေဆးေတြမွာ ကက္ဖင္းဓာတ္ပါဝင္တဲ့ ေဆးမ်ဳိးေတြ ရွိေနပါတယ္။ သင့္အေနနဲ႔ ေဆးေသာက္မယ္ဆိုရင္ ေဆးၫႊန္းကို ဖတ္ၾကည့္ ဖုိ႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ ၇။ အရက္မေသာက္ပါႏွင့္ အရက္ေသာက္တာက အလ်င္ျမန္ဆံုး အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္ေပမယ့္ မၾကာခဏ ျပန္ႏုိးတတ္ၿပီး အနားရေစတဲ့ အိပ္ေပ်ာ္မႈကို မရရွိတာ၊ ေခါင္းကိုက္တာ၊ ညဘက္ ေခၽြးထြက္တာနဲ႔ ကေယာင္ကတမ္း ျဖစ္ေစပါတယ္။ ညေနဘက္မွာ အရက္ေသာက္မယ္ ဆုိရင္ အရက္နဲ႔ ညီမွ်တဲ့ ေရကို ေသာက္ေပးဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ေကာင္းမြန္စြာ အိပ္စက္ႏုိင္ေစဖို႔ အတြက္ေတာ့ အိပ္ရာမဝင္မီ ေလးနာရီမွ ေျခာက္နာရီအတြင္း အရက္ေသာက္တာကို ေရွာင္ရွားဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ၈။ အပူအစပ္ လြန္ကဲေသာ အစားအစာမ်ားကို အလြန္အကၽြံ မစားပါႏွင့္ ဗိုက္တင္းေအာင္ ညစာစားၿပီး အိပ္စက္တာက သင့္ကို သက္ေသာင့္သက္သာ မျဖစ္ေစပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အိပ္စက္ေနခ်ိန္မွာ အစာေျခ စနစ္က အလြန္ ေႏွးေကြးတာေၾကာင့္ပါ။ အထူးသျဖင့္ ညစာမွာ အပူအစပ္ လြန္ကဲတဲ့ အစားအစာေတြကို စားထားပါက ရင္ပူတာကို ျဖစ္ေစပါတယ္။ ညအိပ္ရာမဝင္မီ ေလးနာရီေလာက္ကြာၿပီး ညစာစားေပးပါ။ ၉။ ပ႐ိုတင္း ေလွ်ာ့စားပါ ပ႐ိုတင္းက သင့္တစ္ေန႔တာ အတြက္ မရွိမျဖစ္ လုိအပ္ေပမယ့္ ညအိပ္ခါနီး မွာေတာ့ ပ႐ိုတင္းမ်ားစြာ မစားသံုးသင့္ပါဘူး။ ပ႐ိုတင္း ႂကြယ္ဝတဲ့ အစားအစာေတြက အစာေၾကညက္မႈကို ခက္ခဲေစပါတယ္။ ညအိပ္ရာဝင္ ခါနီးမွာ ပ႐ိုတင္း ႂကြယ္ဝတဲ့ အစားအစာေတြ စားသံုးမယ့္အစား ႏြားႏုိ႔တစ္ခြက္ ေသာက္တာနဲ႔ ခရက္ကာ မုန္႔အနည္းငယ္ စားတာေတြ ျပဳလုပ္ပါ။ ၁၀။ ည ၈ နာရီေနာက္ပိုင္း အရည္မေသာက္ပါႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္မွာ ေရဓာတ္ ျပည့္ဝေနဖုိ႔အတြက္ ေရေသာက္ေပးဖုိ႔ လိုအပ္တယ္ ဆုိေပမယ့္ ည ၈ နာရီ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေရနဲ႔ တျခားအရည္ေတြ ေသာက္သံုးတာကို ရပ္သင့္ပါတယ္။ အိပ္ခါနီးမွာ ေရေသာက္မ်ားတာက မၾကာခဏ ဆီးသြားခ်င္တာေၾကာင့္ အိပ္စက္မႈကို အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစ ႏိုင္တာေၾကာင့္ပါ။ ၁၁။ ေဆးလိပ္မေသာက္ပါႏွင့္ ေဆးလိပ္မွာ ပါဝင္တဲ့ နစ္ကိုတင္းက လႈံ႔ေဆာ္ေပးတဲ့ အာနိသင္ရွိၿပီး ကက္ဖင္းဓာတ္နဲ႔ အာနိသင္ တူပါတယ္။ အိပ္ခါနီး ေဆးလိပ္ေသာက္တာနဲ႔ ညဘက္ တစ္ေရးႏုိးလာတဲ့အခါ ေဆးလိပ္ ေသာက္တာမ်ဳိးေတြကို ေရွာင္ၾကဥ္ပါ။ နစ္ကိုတင္းရဲ႕လႈံ႔ေဆာ္မႈေၾကာင့္ အိပ္မရ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဇာျခည္ဝင္း (ေဆးဝါးတကၠသုိလ္)

ဂုဏ္က်က္သေရ တင့္တယ္ေသာအိမ္ကေလး

ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္

ဒီအိမ္ဟာ အေမရိကန္သမၼတ ရဲ့ အိမ္ျဖဴေတာ္ လိုမ်ိဳး ကမာၻ႔ထိပ္တန္း အသံုးအေဆာင္ေတြ မရွိပါဘူး..။ ကမာၻ႕အဆင့္မီ ဆက္သြယ္ေရး ကြန္ယက္ေတြ.. နည္းပညာေတြ.. အဆင့္ျမင့္ လက္နက္ကိုင္ လံုျခံဳေရးေတြ.. မရွိပါဘူး..။ ျဂိဳလ္တုမ်ိဳးစံုကို ဖမ္းလို႔ရတဲ့ စေလာင္းၾကီးေတြအစား ျပည္တြင္းရုပ္သံသတင္း ဖမ္းလို႔ရတဲ့ အင္တန္နာ ေတြပဲရွိပါတယ္..။ နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံ ရဲ့ သမၼတ ေနတဲ့ နန္းေတာ္သမွ် ခမ္းနားတဲ့ အိမ္လည္းမဟုတ္ပါဘူး..။ ဒီအိမ္ဟာ အရင္ကဆို အက်ယ္ခ်ဳပ္ေထာင္ ျဖစ္ခဲ့သလို.. မိုးတြင္းဆို.. မိုးေရစက္ေတြ အမိုးကိုျဖတ္ေက်ာ္ျပီး အလည္လာခဲ့ပါတယ္..။ ျပဳျပင္မြမ္းမံခြင့္လည္း မရွိခဲ့ပါဘူး..။ ဒီအိမ္ဟာ အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစား သူေဌးၾကီးေတြ ေနတဲ့အိမ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး..။ ဒီအိမ္ဟာ အမ်ားျပည္သူ မီးပ်က္ျပီး ဒီအိမ္ မီးလာခဲ့တဲ့ အခြင့္ထူးခံ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးေတြရဲ့ အိမ္လိုလည္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး..။ ဒီအိမ္ဟာ ျပည္သူေတြ ရဲ့ ေငြေတြကို အလြဲသံုးစားလုပ္ျပီး ေငြမည္းေတြ နဲ႔ ၀ယ္ထားတဲ့အိမ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး..။ ဒါေပမဲ့.... ဒီအိမ္မွာ ျပည္သူေတြ ရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြရွိေနတယ္...။ ယံုၾကည္မႈေတြ ရွိေနတယ္...။ အနစ္နာခံခဲ့မႈေတြ ျပည့္နွက္ေနတယ္..။ ဒါ့အျပင္ ျ ငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္..၊ ဒီမိုကေရစီ ေရးအတြက္ သမိုင္းေတြ ရွိေနပါတယ္...။ ကမာၻ႕ထိပ္သီးေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြရဲ့ ယံုၾကည္..ေလးစား.. အားထားရျပီး အားက် အတုယူေနရတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္ရွိေနပါတယ္...။ ကမာၻ႕ ထိပ္သီးေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြ အထူးသလည္ လာေရာက္ေျခခ်ခ်င္တဲ့ ေနရာ တစ္ခုလည္းျဖစ္ေနပါတယ္...။ အိမ္ျဖဴေတာ္လိုပဲ.. ကမာၻလွည့္ခရီးသြားေတြ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္ၾကတဲ့ ေနရာ တစ္ခုလည္း ျဖစ္ေနပါတယ္..။ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အသက္စြန္႔ၾကိဳးပမ္းေပးသြားရွာတဲ့.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း...၊ ဗမာ့တပ္မေတာ္ ကိုတည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း...၊ တိုင္းျပည္အတြက္ ေပးဆပ္မႈသာရွိခဲ့ျပီး ရယူမႈဆိုလို႔.. အိမ္ဂရံ ေလးတစ္ခုေတာင္မွ အမည္ေပါက္ မပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရရွာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း...၊ တိုင္းသူျပည္သား ေတြရဲ့ နွလံုးသားထဲက စံျပဳေလးစားရတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း...ဟုတ္ပါတယ္.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ရဲ့ သမီး.၊ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္..၊ လူထုေခါင္းေဆာင္..၊ ျပည္သူအမ်ား အရြယ္မ်ိဳးစံုက ခ်စ္စနိုးနဲ႔.. အေမစု.. အန္တီစု.. ဖြားဖြားစု ဆိုျပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးေခၚေ၀ၚေနၾကတဲ့....ျငိမ္းခ်မ္းေရး နိုဘယ္လ္ဆုရွင္.. ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဟာ ျခံအမွတ္ (၅၄) ဆိုတဲ့ ဒီအိမ္မွာ ရွိေနပါတယ္...။ အိမ္ျဖဴေတာ္ဟာ အေမရိကန္ျပည္သူေတြ နဲ႔ တစ္သားတည္းရွိေနသလို... ဒီျခံအမွတ္ ၅၄ ဟာလည္း အျမဲျပည္သူေတြ နဲ႔ တစ္သားတည္းရွိေနမွာပါပဲ..။ ဒါေၾကာင့္ ဒီျခံအမွတ္ ၅၄ ဟာ က်ေနာ္တို႔ ရဲ့ "အိမ္ျဖဴေတာ္" ပါပဲေလ....။ (ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သည္.. ပညာ၊ ဥာဏ္အေမွ်ာ္အျမင္..၊ စြန္႔လြတ္အနစ္နာခံမႈ နွင့္ အသက္အရြယ္..ၾကီးျမင့္သူျဖစ္ပါသည္..။ ယဥ္ေက်းေသာ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳး မွန္လွ်င္ ကိုယ့္မိခင္အရြယ္.. အဖြားအရြယ္..ကို ရိုင္းစိုင္းေစာ္ကား ပစ္မွားလိမ့္မည္မဟုတ္ ဟုယံုၾကည္ပါသည္..။ မၾကိဳက္မႏွစ္သက္လွ်င္ မဖတ္ပဲ ေက်ာ္သြား၍ရပါသည္..။ ရိုင္းစိုင္းေစာ္ကားေသာ ေကာ့မင့္မ်ားအတြက္ ျပန္ေျဖမွာ မဟုတ္ပဲ အခ်ိန္သက္သာတဲ့ နည္းကိုပဲသံုးသြားမွာပါ...။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုးကို ေလးစားလွ်က္...) ေအးခ်မ္းမြန္မွ Ko Nay Myo တြင္ေဖာ္ျပေသာ သတင္းကို မူရင္းအတိုင္းမွ်ေ၀ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ Photo From :Ko Nay Myo

အသက္ရြယ္ ၾကီးလာေလေလ

credit to >> နိုင္းနိုင္းစေန
 

သားသမီးေတြနဲ႔ ႏွစ္ဘယ္ေလာက္ၾကာ အတူေနရမလဲ? _______________________________________ (၃)ႏွစ္... သူ မူႀကိဳစတက္တဲ့ေန႔ သန္သန္စြမ္းစြမ္း သူ႔ေနာက္ေက်ာေလးကို ၾကည့္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ဝမ္းနည္းတဲ့ ခံစားခ်က္က သင့္ရင္ထဲတိုးဝင္လာတယ္။ တစ္ေနကုန္ခဲြၿပီး ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ အိမ္ကို သူအေျပးျပန္လာတယ္။ ရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္ၿပီး "ေမေမ... ေမေမကိုလြမ္းလိုက္တာ" လို႔ သူခၽြဲခၽြဲႏဲြ႔ႏဲြ႔ဆိုတယ္။ အဲဒီတခဏ သူ႔ကို ဖက္ထားတာဟာ ကမာၻႀကီးတစ္ခုလ ံုးကို ဖက္ထားရတယ္လို႔ သင္ေပ်ာ္ရႊင္ခံစားမိတယ္။ (၅)ႏွစ္... သူ မူလတန္းတက္တဲ့ေန႔ ..ေက်ာင္းဝင္းထဲ သူေျခလွမ္းစခ်တဲ့ေန႔... ဒါဟာ အမွတ္တရေတြထဲက တန္ဖိုးရွိတဲ့ အမွတ္တရတစ္ခုျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ သူ႔ဘဝစာမ်က္ႏွာ အသစ္တစ္ရြက္ကို စလွန္တာျဖစ္တယ္။ ဒါဟာလည္း သင့္ကို သူခဲြသြားမယ့္ ပထမဆံုးေျခလွမ္းျဖစ္တယ္။ သင္နဲ႔ တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ ခဲြရတာကို သူက်င့္သားရသြားတယ္။ ေန႔တိုင္း ေက်ာင္းသြားတက္ရတာကို သူေပ်ာ္တယ္။ ဒါဟာ သူပိုႏွစ္သက္တဲ့ ေန႔စဥ္ဘဝျဖစ္တယ္။ တစ္ခါတေလ "ေမေမ... အိမ္မွာေနရတာ အရမ္းပ်င္းတာပဲ။ ကစားဖို႔ သူငယ္ခ်င္းလဲမရွိဘူး" လို႔ သူဆိုတယ္။ (၁ဝ)ႏွစ္.... သူ အလယ္တန္းေရာက္ၿပီ။ တခ်ဳိ႕က အေဆာင္စေနၿပီ။ တစ္လ ဒါမွမဟုတ္ လအတန္ၾကာမွ အိမ္ကို သူတစ္ေခါက္ျပန္တယ္၊ လအေတာ္ၾကာမွ သူနဲ႔ သင္တစ္ခါဆုံရတယ္။ သင့္ကို သူ စ အားမကိုးေတာ့ဘူး။ သင့္အလုပ္ကို သူကူတယ္။ သူ႔အတြက္ သင္တစ္ခုခုလုပ္ေပးခ်င္တာေတာင္ သူက "ေမေမ... သား ဘာသာလုပ္မယ္၊ သား ဘာသာလုပ္တတ္တယ္"လို႔ဆိုတယ္။ ဒီလိုစကားကိုၾကားေတာ့ "ငါတို႔ကို သားမလိုေတာ့ဘူးထင္တယ္?" လို႔ သင္စိတ္ထဲ အမ်ဳိးအမည္မသိ ခံစားမႈမ်ဳိးခံစားမိတယ္။ (၁၇)ႏွစ္.... သင့္ကိုခဲြၿပီး သူတကၠသိုလ္သြားတက္ၿပီ။ တစ္ႏွစ္မွာ ႏွစ္ခါေလာက္ပဲ အိမ္ျပန္လာတယ္။ သူျပန္လာခါနီး သူႀကိဳက္တာေတြ ႀကိဳတင္ဝယ္ျခမ္းထားလို႔ အိမ္ကေရခဲေသတၱာထဲမွာေတာင္ စားစရာေတြနဲ႔ ျပည့္က်ပ္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ မိသားစုေမာင္ႏွမေတြကို မ်က္ႏွာျပ၊ အျမန္နႈတ္ဆက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဆံုဖို႔ သူထြက္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ "ေမေမ... သား အိမ္ျပန္ထမင္းမစားေတာ့ဘူး။ ေမေမတို႔ စားႏွင့္လိုက္ပါ" ဆိုတဲ့စကားကို သင္မၾကားရဲဆံုး စကားျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ သူေက်ာင္းၿပီးသြားခဲ့ၿပီ။ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ေဝးတစ္ေနရာကို သူေရာက္သြားျပန္တယ္။ တစ္ႏွစ္ေနလို႔ အိမ္တစ္ေခါက္ျပန္ဖို႔ ပိုခက္သြားခဲ့ၿပီ။ အခြင့္ရလို႔ ျပန္လာေတာ့လည္း တစ္ပတ္၊ ဆယ္ရက္ေနၿပီး သူျပန္သြားျပန္တယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ သင္ေမွ်ာ္လင့္မိတာက သူတို႔ဆီက ဖုန္းျဖစ္တယ္။ "ေမေမ... သား ေနေကာင္းပါတယ္။ ေမေမလည္း က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ပါေနာ္"ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို သင္ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္။ ဒီေလာက္ေလးပဲ သင္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းၿပီး အရြယ္ေရာက္၊ အလုပ္အကိုင္ရွိေတာ့ သူၾကင္ယာလိုလာတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ၿပီး သင့္ဆီကိုျပန္လာမယ့္ သူ႔အခ်ိန္တစ္ဝက္ကို သူ႔ေယာကၡေတြအတြက္ သူခဲြေပးလိုက္တယ္။ သူ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ပိုနည္းလာခဲ့တယ္။ အိမ္မွာ အသက္အရြယ္ႀကီးသူ ႏွစ္ေယာက္ပဲေနရတာကို သင္က်င့္သားရသြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ "ေမေမ... ဒီႏွစ္သစ္က်ရင္ သားတို႔အိမ္ျပန္ခဲ့မယ္ေနာ္" ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကိုေတာ့ သူ႔ဆီကေန သင္ေမွ်ာ္လင့္မိခဲ့တယ္။ ေျမးရလာေတာ့ သင္ဟာ သူတို႔မိသားစု အေရအတြက္ထဲမွာ မပါခဲ့ေတာ့ဘူး။ သူတို႔ မိသားစု၃ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔မိသားစုဘယ္ႏွေယာက္လို႔ ဆိုတဲ့အထဲမွာ သင္တို႔ကို ေရတြက္မထားေတာ့ဘူး။ ဒီလိုေန႔ရက္မ်ဳိးကို သင္တေျဖးေျဖး က်င့္သားရသြားပါတယ္။ အလုပ္အကိုင္မရွိတဲ့အခ်ိန္ ဓာတ္ပံုစာအုပ္ကိုထုတ္ၿပီး မိသားစုဓာတ္ပံုကို လွန္ေလ်ာၾကည့္ရတာက သင့္အက်င့္ျဖစ္သြားပါတယ္။ သားသမီးေတြ ဘယ္ေရာက္ေနေန၊ ဘယ္ေလာက္ေဝးေနေန သူတို႔ဟာ သင္ရဲ႕မိသားစုထဲကတစ္ဦး အၿမဲျဖစ္ေနပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္... သားသမီးေတြ ကိုယ့္ေဘးနားရွိတဲ့အခ်ိန္ဟာ ကၽြန္မတို႔အတြက္ အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သားသမီးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တစ္ခါတေလ ကၽြန္မတို႔ၿငီးတြားတတ္ၾကတယ္။ သားသမီးေတြအတြက္ ကၽြန္မတို႔ စြန္႔လြတ္ေပးဆပ္ရတာ သိပ္မ်ားေၾကာင္း ၿငီးတြားတယ္။ ညည သူတို႔ငိုလို႔ ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရေၾကာင္း ၿငီးတြားတယ္။ ေျပာစကားကို သူတို႔နားမေထာင္ ဆိုးလြန္းတယ္လို႔ ၿငီးတြားတယ္။ ျမန္ျမန္မႀကီးတတ္တဲ့ ကေလးဆိုးႀကီးလို႔ ၿငီးတြားတယ္။ စိတ္ပူေအာင္၊ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားေအာင္ သူတို႔ဖ်ားနာလို႔ ၿငီးတြားတယ္။ သူ႔တို႔ကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ရလို႔ အခ်ိန္၊ ေငြေၾကးကုန္ေၾကာင္း ၿငီးတြားတယ္။ အဲဒီလို ၿငီးတြားၿပီး ၁ဝႏွစ္ေက်ာ္၊ အႏွစ္၂ဝေက်ာ္ေတာ့ သူတို႔ကို အနားမွာရွိေစခ်င္၊ ၿငီးတြားခ်င္တာေတာင္ အခြင့္အေရး မရေတာ့ဘူး။ သားသမီးေတြက တျဖည္းျဖည္း ႀကီးျပင္းၾကတယ္။ သူတို႔က အခ်ိန္အခါတစ္ခုကို ေက်ာ္လြန္ၿပီးရင္ အဲဒီအခ်ိန္အခါက ရွိခဲ့ဖူးတဲ့အက်င့္ေတြကို ေမ့ကုန္ၾကတယ္။ သူတို႔ကို ႏို႔ျဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ႏို႔မျဖတ္ခင္ကေန႔ရက္ေတြကို ကၽြန္မတို႔ မၾကာခဏ သတိရတတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက ပင္ပန္းတယ္၊ ေမာတယ္လို႔ ကၽြန္မတို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက လက္ညႇဳိးေလးစုပ္ကစားေနတဲ့ သူတို႔ဓာတ္ပံုကိုၾကည့္ၿပီး အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ ကၽြန္မတို႔ထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက သူ႔လက္ေတြကို မၾကာခဏေဆးေပးရင္း ကၽြန္မတို႔ စိတ္ရႈပ္ခဲ့တယ္။ လူပ်ဳိေပါက္မွာ သူ႔အသံစေျပာင္းေတာ့ အရင္က သူ႔ရဲ႕ငယ္သံေလးကို ကၽြန္မတို႔ျပန္တမ္းတၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရင္က သူ႔ရဲ႕ခၽြဲႏဲြ႔သံေတြကို ကၽြန္မတို႔မခံႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မတို႔ကိုခဲြၿပီး သူတို႔ေက်ာင္းသြားတက္ေတာ့ အရင္က ကၽြန္မတို႔နား သူတို႔တပူးပူးကပ္ခဲ့တာကို ကၽြန္မတို႔ျပန္လြမ္းမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရင္က ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္မွ သူတို႔ေက်ာင္းေနရမလဲလို႔ ကၽြန္မတို႔ေတြးခဲ့တယ္။ အခ်ိန္ေတြ ေနာက္ျပန္လွည့္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ကုန္လြန္သြားတဲ့အခ်ိန္က ကုန္လြန္သြားခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မတို႔အနားမွာ သားသမီးေတြရွိတဲ့အခ်ိန္က တန္ဖိုးရွိလြန္းသလို အနားမွာရွိႏိုင္ဖို႔ကလည္း ခက္တယ္။ ဒီအတြက္ေၾကာင့္ သားသမီးေတြနဲ႔ အတူေနရခ်ိန္ကို ကၽြန္မ ပိုတန္ဖိုးထားတယ္။ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဳိးပဲျဖစ္ျဖစ္ သားသမီးေတြ ကၽြန္မတို႔အနားရွိေနခ်ိန္ကို ကၽြန္မေက်းဇူးတင္တယ္။ ဒီလို သားသမီးေတြ ပိုင္ဆိုင္ရလို႔လည္း ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္တယ္။ တေျဖးေျဖး လူလားေျမာက္ႀကီးျပင္းလာတဲ့ သားသမီးေတြကို အေဖာ္ျပဳရတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခက္ခဲ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ပါေစ။ အိပ္ေရးမဝေနပါေစ။ အခ်ိန္ကုန္၊ ေငြေၾကးကုန္ ပင္ပန္းပါေစ သူတို႔အတြက္ ကၽြန္မ စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္ရဲခဲ့တယ္။ သူတို႔ဟာ ကၽြန္မတို႔အတြက္ ဘုရားသခင္ေပးတဲ့ ဆုလာဘ္ျဖစ္လို႔ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ေဘးမွာ သူတို႔ရွိေနတဲ့အခ်ိန္အေတာအတြင္း သူတို႔ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္တယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္မတို႔အတြက္ လွပတဲ့ အမွတ္တရလည္းျဖစ္တယ္။ သူတို႔ကို ကၽြန္မတို႔ စိတ္ဖိအားမေပးဘူး။ ေနာက္ဆံမတင္းေစဘူး။ မဟန္႔တား မပိတ္ပင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကို ကၽြန္မတို႔ သြန္သင္မယ္၊ လမ္းညႊန္မယ္၊ အားအင္ေတြေပးမယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ မိဘဝတၱရားျဖစ္တယ္။ သူတို႔ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ပ်ံသန္းေစခ်င္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တဆက္တည္းမွာပဲ သူတို႔ကို ကၽြန္မမွာခ်င္တယ္။ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္လမ္းေတြ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့အခါ လမ္းတစ္လမ္းကိုေတာ့ အၿမဲသတိရေပးပါ။ အဲဒီလမ္းက သူတို႔အတြက္ အဆင္ေျပ၊ ေခ်ာမြတ္တဲ့လမ္းျဖစ္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ အိမ္အျပန္လမ္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မူရင္းဝက္ဆိုက္-- http://www.duwenzhang.com/ credit to >>ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Wednesday, May 04, 2011)

အိုဘားမား ျမန္မာျပည္ လာမည္

အိုဘားမားကို ႀကိဳဆိုသည့္ ဂရပ္ဖတီ ဒုတိအၾကိမ္ ရန္ကုန္ျမဳိ႕လူစည္ကားရာ ေရႊဂုံတုိင္တြင္ေရးဆြဲထားသည္ကုိ ႏုိ၀င္ဘာ ၁၇ရက္ေန႔ မနက္ပုိင္းကေတြ႔ရစဥ္

Warmly Welcome OBAMA

 

အေမရိကန္သမၼတ အိုဘားမားခရီး စဥ္အျဖစ္ရန္ကုန္ျမိဳ႕သို႔ ၁၉ရက္ေန႔နံနက္၉နာရီခန္႔တြင္ ေရာက္ရွိမည္ျဖစ္ရာ ျပည္သူ႔လြတ္ေတာ္အေဆာက္အဦးတြင္ သမၼတဦးသိန္းစိန္ႏွင့္လည္းေကာင္း ၊ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္သူမ၏ ေနအိမ္တြင္လည္းေကာင္းေတြ႕ဆံုမည္ျဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္မိန္ခြန္းေျပာၾကားမည္ဟုသိရွိရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေမရိကန္သမၼတ အိုဘားမား၏ ယာဥ္တန္းသြားလာရာတြင္ အသံုးျပဳနိုင္သည္႔ ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွ ျပည္သူ႔လြတ္ေတာ္အေဆာက္အဦးၾကားျပည္လမ္းမၾကီးအားလည္းေကာင္း တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းမၾကီးအားလည္းေကာင္း အိုဘားမား ယာဥ္တန္းျဖတ္သန္းေနစဥ္ လံုးျခံဳေရးအရ ပိတ္ဆို႔ထားႏုိင္သျဖင့္ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈမ်ားျဖစ္လာႏုိင္ေၾကာင္းထို႔ေၾကာင္႔ ႏိုင္၀င္ဘာလ ၁၉ ရက္ေန႔ တြင္၄င္းေနရာမ်ားအား ယာဥ္ေမာင္းမ်ားအနျဖင့္ ေရွာင္သင့္ေၾကာင္း ယာဥ္ထိမ္းအရာရွိတစ္ဦးမွ အၾကံျပဳေျပာဆိုသြားသည္

ေဖ့ဘုတ္မွ ေတြ႕မိတဲ့ “ ဘ၀ေက်ာင္းဖတ္စာ ”

Credit to > ဘ၀ေက်ာင္းဖတ္စာ

  ဆရာက သူ႔အတန္းခ်ိန္ကုိ ေရအနည္းငယ္ထည့္ထားတဲ့ ဖန္ခြက္ကေလးကုိ ကုိင္ရင္းနဲ႔ စလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြထဲကုိ တစ္ခ်က္ေ၀႔ၾကည့္ရင္း “ဒီဖန္ခြက္ရဲ႕အေလးခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ရွိမယ္ထင္သလဲ” ဆုိၿပီး ေမးခြန္းတစ္ခု ထုတ္လုိက္ပါတယ္။ “၅၀ ဂရမ္…… ၁၀၀ ဂရမ္… ၁၂၅ ဂရမ္ ” ေက်ာင္းသားေတြထဲမွ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္စီ ေျဖဆုိၾကၿပီးေနာက္ ဆရာက “ငါေတာ့ ဒီဖန္ခြက္ရဲ႕အေလးအခ်ိန္ကုိ တိတိက်က် မသိဘူး” လုိ႔ ေျပာလုိက္ၿပီး…. “ငါေမးခ်င္တဲ့ အဓိကအခ်က္က အခုလုိ ဒီဖန္ခြက္ကုိ မိနစ္အနည္းငယ္ေလာက္ ဒီအတုိင္းေလး ကုိင္ထားလုိက္ရင္ ငါ႔အေနနဲ႔ ဘာျဖစ္ႏုိင္မလဲ”လုိ႔ ေမးလုိက္ပါတယ္။ “ဘာမွ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး…ဆရာ” လုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြက တၿပိဳင္နက္တည္း ေျဖဆုိလုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာက “ဟုတ္ၿပီ … ဒါဆုိ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီေလာက္အထိ ဒီအတုိင္းေလး ကုိင္ထားမယ္ဆုိရင္ေကာ” လုိ႔ ေမးလုိက္တဲ့အခါမွာေတာ့ “ဆရာ့ လက္ ေညာင္းကုိက္လာမွာပါ” လုိ႔ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ထေျဖလုိက္ပါတယ္။ “ေအး….မင္း….ေတာ္တယ္။ အခု ငါဆက္ၿပီးေတာ့ ဒီဖန္ခြက္ေလးကုိ တစ္ေန႔လုံးကုိင္ထားမယ္ဆုိရင္ေကာ…” လုိ႔ေမးေတာ့ ေက်ာင္းသားက “ဆရာ့လက္ေမာင္း ကုိက္လာေကာင္း ကုိက္လာပါမယ္။ ၾကြက္သားေတြ နာက်င္ေကာင္းနာက်င္လာပါမယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဆးရုံကုိ သြားျပရေကာင္း ျပရပါမယ္” လုိ႔ ဆက္ေျဖပါတယ္။ ဆရာက “ေကာင္းတယ္….. အရမ္းကုိေကာင္းတဲ့ အေတြးပဲ….။ ဟုတ္ၿပီ… အခုေလာေလာဆယ္ ဆရာကုိင္ထားတဲ့ ဖန္ခြက္ရဲ႕ အေလးခ်ိန္ဟာ ေျပာင္းသြားႏုိင္သလား……” လုိ႔ေမးေတာ့ ေက်ာင္းသား အားလုံးဟာ တၿပိဳင္နက္တည္းပဲ “မေျပာင္းႏုိင္ပါဘူး” လုိ႔ ေျဖလုိက္ပါတယ္။ ဆရာက “ဒါဆုိ လက္ေမာင္းကုိက္တာ၊ ၾကြက္သားေတြ နာတာေတြကေရာ…” ဆုိၿပီးေမးလုိက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားအားလုံးမွာ ပေဟဠိကုိ ေတာ္ေတာ္ေလးဆန္သြားရပါတယ္။ ဆရာက ဆက္ၿပီး “ဒီအခ်ိန္မွာ လက္ေမာင္းေတြကုိက္တာ၊ ၾကြက္သားေတြနာတာကေနလြတ္ဖုိ႔အတြက္…. ဆရာ့အေနနဲ႔ ဘာလုပ္သင့္တယ္လုိ႔ ထင္သလဲ…” လုိ႔ ေမးတဲ့အခါမွာေတာ့ အားလုံးေသာေက်ာင္းသာေတြက “ဖန္ခြက္ကုိ ေအာက္ခ်လုိက္ပါ….”လုိ႔ ေျဖလုိက္ပါတယ္။ “ေသခ်ာတာေပါ႔” လုိ႔ ဆရာကေထာက္ခံတဲ့အေနနဲ႔ေျပာၿပီး “ တုိ႔ဘ၀ထဲမွာႀကဳံေတြေနရတဲ့ ျပႆနာေတြကလည္း ဒီဖန္ခြက္နဲ႔အတူတူပါပဲ။ အဲဒီျပႆနာေတြကုိ ငါတုိ႔အေနနဲ႔ မိနစ္္အနည္းငယ္ေလာက္အထိ ကုိင္ထားမယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ အဆင္ေျပေသးတယ္…။ ဒါမွ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဒီအေၾကာင္းေတြကုိခ်ည္း ေခါင္းထဲမွာ တခ်ိန္လုံးထည့္ထားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ငါတုိ႔အတြက္ ကုိက္ခဲမႈေတြက စလာၿပီပဲ။ ဒီထက္ပုိၿပီး ထည့္ထားေလေလ ငါတုိ႔အတြက္ ကုိက္ခဲမႈေတြ မ်ားလာေလေလျဖစ္မယ္…။ ေကာင္းက်ဳိးကေတာ့ တုိးလာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ တျခားအရာေတြကုိလည္း ေျဖရွင္းႏုိင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ငါတုိ႔တေတြရဲ႕ ျပႆနာေတြေပၚမွာ သိထားရမဲ့ ဘ၀ရဲ႕ အေရးႀကီးဆုံး အခ်က္ပဲျဖစ္တယ္…..။ ဒါေပမဲ႔ ငါတုိ႔အေနနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပႆနာအႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ ေတြ႔ေတြ႔၊ ပက္ပင္းတုိးတုိး ဒါေတြကုိ ငါတုိ႔ အိပ္ယာမ၀င္ခင္္မွာ ထားခဲ့ႏုိင္မယ္္ဆုိရင္ေတာ့ ငါတုိ႔ဟာ ေကာင္းေကာင္းအိပ္စက္နားယူႏုိင္မယ္…။ ေကာင္းေကာင္းႏုိးထႏုိင္မယ္…။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္နဲ႔ ငါတုိ႔လုပ္ငန္းခြင္ေတြကုိ ျဖတ္သန္းႏုိင္မယ္။ ဘ၀မွာေတြ႔ရမယ့္ ဘယ္လုိစိန္ေခၚမႈမ်ဳိးကုိမဆုိ ငါတုိ႔တေတြေကာင္းေကာင္းရင္ဆုိင္ေျဖရွင္းႏုိင္မယ္….ဒါဟာ ငါတုိ႔ရဲ႕ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ခရီးအတြက္ နည္းမွန္လမ္းမွန္တစ္ခုပါပဲ…”လုိ႔ ထပ္ၿပီး ရွင္းျပလုိက္ပါတယ္….။ ************###############*************** က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးဟာ ပုံေသကားခ်ပ္ခ်ျပလုိ႔မရတဲ့ ဘ၀ဆုိတဲ့အေနအထားကုိ ျဖတ္သန္းေနရ သူမ်ားပီပီ ကုိယ္စီကုိယ္စီမွာ စကားေလးတစ္ခြန္းေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လုပ္ရပ္ေလးတစ္ခုခုေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ဖိအားေလးေတြ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတရံ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ေမ႔ေပ်ာက္သြားတတ္ေပမယ့္ တစ္ခါတေလမွာေတာ့ အဲဒီဖိအားေလးေတြဟာ တေျဖးေျဖးႀကီးလာတတ္တာ မ်ဳိးလည္း ရွိပါတယ္။ ဘယ္လုိအေနအထားမ်ဳိး၊ ဘယ္လုိအေျခေနမ်ဳိးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တုိ႔အေနနဲ႔ ေန႔သစ္မ်ားကုိ ၾကည္လင္စြာ ျဖတ္သန္းႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ အိပ္ယာမ၀င္ခင္အခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ တေတြကုိင္ထားတတ္တဲ့ ျပႆနာ ဒါမွမဟုတ္ ဖိအား ဆုိတဲ့ ဖန္ခြက္ေလးကုိေတာ့ ခ်ထားသင့္ပါေၾကာင္း…….. ✍ဘ၀ေက်ာင္းဖတ္စာ

ရင္သို႔ထိေသာ ၀တၳဳတို

ရင္သို႔ထိေသာ ၀တၳဳတို

ကၽြန္ေတာ့ ဇနီး မွဲ႔ကင္ဆာ ျဖစ္ၿပီးကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကေန ထြက္ခြာသြားတာ ၂ ႏွစ္ရွိပါၿပီ… ကၽြန္ေတာ္ျပန္စဥ္းစားမိတယ္… အိမ္မႈကိစၥလံုး၀မလုပ္တတ္တဲ့ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ သားေလးကို ထားခဲ့ ရတာ သူဘယ္ေလာက္ထိ ၀မ္းနည္းလိမ့္မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လဲ မိဘ ၂ေယာက္စလံုးရဲ ႕ ဇာတ္ေကာင္ေနရာကေနေကာင္းေကာင္း မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမလို အားမရ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ တေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ မနက္ေစာေစာ ခရီးထြက္ဖို႔ရွိေတာ့ ကေလးအတြက္ ဘာမွ မျပင္ဆင္ေပးခဲ့ ရဘဲ ကမန္းကတန္းထြက္လာခဲ့တယ္။ မေန႔က ထမင္းေအးနဲ႔ ၾကက္ဥေက်ာ္နဲ႔ ထားခဲ့ေပးၿပီး အိပ္ယာမႏႈိးေသးတဲ့ သားေလးကို ေျပာၿပီးထြက္လာခဲ့တယ္။ ကေလးကိုေကာင္းေကာင္းကမ္းကမ္းထားႏိုင္ဖို႔ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္လဲ အလုပ္ကို ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ေနရတယ္။ အိမ္ျပန္မိုးခ်ဳပ္တဲ့ တညမွာ ကၽြန္ေတာ္က သားေလးကို တိုတိုတုတ္တုတ္ဘဲ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္… အလုပ္ပင္ပန္းလြန္းတဲ့ အတြက္ အကၤ် ီခၽြတ္ၿပီး ကုတင္ေပၚ ပစ္လဲလိုက္တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာဘဲ ဗြန္းကနဲ အနီေရာင္ဟင္းရည္ေတြနဲ႔ ေခါက္ဆြဲ ေတြ အိပ္ယာခင္းနဲ႔ ေစာင္ေတြကို တခဏတြင္းမွာဘဲ စြန္းထင္ေစကုန္တယ္…လက္ဆက္တတ္ေတာ့ ေခါက္ဆြဲပန္းကန္က ေစာင္ထဲေရာက္ေနတာကိုး… ဒီေကာင္ကေတာ့ တကယ္ဘဲ… ေျပာတာေႏွးတယ္… လုပ္တာျမန္တယ္… ခ်က္ခ်င္းဘဲ ကၽြန္ေတာ္ အ၀တ္ခ်ိတ္တစ္ခုယူၿပီး ေျပးထြက္သြားတယ္။ အရုပ္ေတြနဲ႔ ကစားေနတဲ့ သားေလးရဲ႕ ဖင္ကို ရိုက္ေတာ့တာဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္တိုေနလို႔ အဆက္မျပတ္ရိုက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အခ်ိန္မွာဘဲ သူငိုၿပီးေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္သြားတယ္… “ထမင္းအိုးထဲက ထမင္း မနက္ ကတည္းက စားလို႔ကုန္သြားၿပီ… ညစာကို ေက်ာင္းမွာဘဲ စားခဲ့တယ္… ညေရာက္ေတာ့ ေဖေဖက ျပန္မလာေသးဘူး… အံဆြဲထဲမွာ ေခါက္ဆြဲထုတ္ရွာေတြ႕တယ္… ဒါေပမဲ့ ေဖေဖေျပာထားတယ္… မီးဖို မထိရဘူးလို႔… ဒါေၾကာင့္ သားက ေရခ်ိဳးတဲ့ ေရေႏြးပိုက္ေခါင္းကို ဖြင့္ၿပီး ေရေႏြးနဲ႔ ေခါက္ဆြဲစိမ္ထားလိုက္တယ္… တစ္ခုက သားစားဖို႔ ေနာက္တစ္ခုက ေဖေဖ့ကို စားေစခ်င္လို႔… ေခါက္ဆြဲေတြ ေအးသြားမွာ စိုးလို႔ ေစာင္ထဲထည့္ထားၿပီး ေဖေဖျပန္လာတာကို သားေစာင့္ေနတာပါ… သား အရုပ္ေတြနဲ႔ ေဆာ့ေနလို႔ ေဖေဖ့ကို ေျပာျပဖို႔ေမ့သြားတာပါ…” ကၽြန္ေတာ့ မ်က္ရည္ကို သားေလးကို မျမင္ေစခ်င္တဲ့ အတြက္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲေျပး၀င္သြားၿပီး ေရပိုက္ေခါင္းကို ဖြင့္ၿပီး အားပါးတရ ငိုခ်လိုက္တယ္… တေအာင့္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အားတင္းၿပီး ကေလးကို ေခ်ာ့ရင္း သူ႕ဖင္ကို ေဆးလိမ္းေပးၿပီး ေခ်ာ့သိပ္လိုက္တယ္။ ေခါက္ဆြဲေၾကာင့္ ေပၾကံသြားတဲ့ အိပ္ယာခင္းကို သိမ္းၿပီး သားေလးရဲ႕ အခန္းကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ သူေလးရဲ႕ ငိုသံေလးကို ၾကားေနရေသးတယ္… လက္မွာ ကေတာ့ အေမ့ဓာတ္ပံု ကိုင္လို႔… ကၽြန္ေတာ္ တံခါးရြက္ကို မွီၿပီး ဒီျမင္ကြင္းကို အၾကာႀကီး ရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္… ဒီကိစၥၿပီးတဲ့ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာေတာ့ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ဇာတ္ေကာင္ အေနနဲ႔ ေကာင္းေကာင္း လုပ္ေဆာင္ ႏိုင္ဖို႔ သားေလးကို ပိုၿပီး ဂရုစိုက္ခဲ့တယ္… အခုဆို သားေလး ၇ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္… ဒုတိယတန္း ေအာင္လို႔ တတိယတန္းတက္ေတာ့မယ္… ကံေကာင္းတာက သားေလး အရိပ္မည္းေအာက္မွာ ရွိမေနဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့တယ္။ သိပ္မၾကာေသးခင္မွာဘဲ ကေလးကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ရိုက္မိ ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းက ဖုန္းဆက္လာတယ္… သားေက်ာင္းမတက္ဘူးတဲ့… ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေအးႏိုင္ေတာ့ဘူး… ရပ္ကြက္ထဲ ေနရာ အႏွံ႔ သူ႕နာမည္ေအာ္ေခၚၿပီးလုိက္ရွာေပမဲ့ ရွာမေတြ႕ခဲ့ဘူး… ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဂိမ္းဆိုင္ေရွ႕မွာ သူ႕ကို ေတြ႕တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသ အရမ္းထြက္ၿပီး သူ႕ကို အဆက္မျပတ္ရိုက္ခဲ့တယ္။ သားေလးကေတာ့ ဘာေျဖရွင္းခ်က္မွ မေပးဘဲ… “သား ေတာင္းပန္ပါတယ္” ဆိုတာ တစ္ခြန္းဘဲေျပာခဲ့တယ္… ေနာက္မွ သိလိုက္ရတယ္… အဲဒီေန႕ဟာ ေက်ာင္းက အေမမ်ားႏွင့္ဆံုညီပြဲလုပ္ေပးတဲ့ေန႔ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီကိစၥၿပီးေနာက္ပိုင္း သားေလး အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီးေျပာျပတယ္… သူေက်ာင္းမွာ စာေရးသင္ခဲ့တယ္တဲ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ့ သူ အခန္းထဲမွာ ဘဲ ေအာင္းေနၿပီး စာကို ေသေသခ်ာခ်ာေရးေနတယ္။ သားေလးကို ဒီလိုေလးျမင္ရေတာ့လဲ ဆုံးသြားတဲ့ ဇနီး ဒီျမင္ကြင္းေလးကို သာ ျမင္ရရင္ေတာ့ ျပံဳးမိမွာဘဲ ဆိုတာကို ေတြးမိရင္း မ်က္ရည္ကို ထိန္းမရခဲ့ဘူး… အခ်ိန္ကုန္ဆံုးတာ အရမ္းျမန္တယ္… ေနာက္တႏွစ္ မိုးကုန္လို႕ သီတင္းကၽြတ္ရာသီေရာက္ခဲ့ၿပီ။ သားေလးက ေနာက္ ျပသနာတစ္ခုရွာလာျပန္ၿပီ… စာတိုက္က ဖုန္းဆက္လာတယ္… လိပ္စာမရွိတဲ့ စာအထုတ္လိုက္ကို အတင္းပို႔ခိုင္းေနလို႔တဲ့… စာတိုက္ကလဲေျပာလိုက္တယ္… ဒီလိုရာသီ အလုပ္အရႈပ္ဆံုးအခ်ိန္းမွာ ကိုယ့္သားကို ေကာင္းေကာင္းထိန္းပါလို႔ေျပာလိုက္တယ္… သားကို မရိုက္ေတာ့ဘူးလို႔ဆံုးျဖတ္ထားေပမဲ့ ထိန္းမရဘူး… ရိုက္လိုက္တယ္… သားေလးကေတာ့ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာ သူ မွားပါတယ္ဆိုတာဘဲ ေျပာလိုက္တယ္… ဘာေျဖရွင္းခ်က္မွ မေပးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လဲ သူစာတိုက္မွာ လက္သြားေဆာ့တဲ့ စာေတြကို သူ႕မ်က္စိေရွ႕ပစ္ခ်လိုက္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္… “ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို စာတိုက္မွာ သြားေဆာ့ရတာလဲ…” သားေလးက ငိုၿပီးျပန္ေျဖတယ္… “ဒါ… ဒါေတြဟာ ေမေမ့ဆီကို ပို႔ေပးဖို႕ပါ…” အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့ မ်က္လံုးေတြနီရဲသြားတယ္… စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေဘာင္ဘင္ခတ္လို႔… ဒါေပမဲ့ သားေရွ႕မွာ ဆိုေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဖံုးဖိထားလိုက္တယ္။ ဆက္ၿပီးေမးလိုက္တယ္… “ဒါဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔ တစ္ခါတည္း ဒီေလာက္ အမ်ားႀကီးပို႔ရတာလဲ?” သားေလးက ျပန္ေျဖတယ္… “ဟိုး အရင္ ကတည္းကပို႔ဖို႔ေရးထားတဲ့ စာေတြကို သား အရပ္ပုေတာ့ စာတိုက္ပံုးထဲ ထည့္လို႔ မရဘူး… အခု တေလာ သား ထပ္သြားထည့္ၾကည့္တဲ့ အခါ မွီေနၿပီ… ဒါေၾကာင့္ အရင္ကတည္းက မထည့္ရေသးတဲ့ စာေတြကို တခါတည္းထည့္ လိုက္ခ်င္တာပါ။” ကၽြန္ေတာ္ နားေထာင္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ လမ္းစေပ်ာက္သြားတယ္… ဘာျပန္ေျပာရမလဲ မသိေတာ့ဘူး… ခဏေနၿပီး သားေလးကို ျပန္ေျပာလိုက္တယ္… “အခု ေမေမက မိုးေကာင္းကင္ေပၚမွာ ရွိတယ္… ေနာက္ စာေရးၿပီးရင္ မီးရွိဳ႕လိုက္… ဒါဆိုရင္ ေမေမ့ဆီကို ပို႕လို႕ေရာက္ၿပီ။” သားေလးအိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီးေနာက္ အိမ္ေရွ႕ထြက္ၿပီး ဒီစာေတြကို မီးရွိဳ႕ေပးလိုက္တယ္။ သားေလး ဘာေတြမ်ားေရးထားသလဲဆိုတာကို စိတ္၀င္စားၿပီး အဲဒီထဲက တခ်ိဳ႕ကို ယူဖတ္လိုက္တယ္။ စာတစ္ေစာင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ ရင္ထိကို နက္နက္ရွိဳင္းရွိဳင္း ထိနာသြားေစတယ္ဗ်ာ… ခ်စ္ခင္ရပါေသာေမေမ “သား ေမေမ့ကို အရမ္းသတိရတယ္… ဒီေန႔ေက်ာင္းမွာ ေမေမေတြနဲ႔ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ လုပ္ေပးတယ္။ သားမွာ ေမေမ မရွိေတာ့ မသြားဘူး။ ေဖေဖ့ကိုလဲ မေျပာျပဘူး။ ေဖေဖလဲ ေမေမ့ကို သတိရမွာစိုးလို႔… ေဖေဖ သားကို လိုက္ရွာတယ္… သားေပ်ာ္ေနတာကိုဘဲ ေဖေဖ့ကို ျမင္ေစခ်င္လို႔ ဂိမ္းဆိုင္ေရွ႕မွာ ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ ေဖေဖသားကို ဆူေပမဲ့ ေဖေဖ့ကို သား အေၾကာင္းရင္း မေျပာျပဘူး။ ေမေမ… ေဖေဖက ေမေမ့ကို သတိရလို႔ငိုေနတာကို သားေန႔တိုင္းေတြ႕တယ္။ ေဖေဖလဲ သားလိုဘဲေနမွာ… ေမေမ့ကို အရမ္းအရမ္း သတိရတယ္… ဒါေပမဲ့.. ေမေမ… သား အခုခ်ိန္မွာ ေမေမ့မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး… ေမေမ… သားရဲ႕ အိပ္မက္ထဲကို လာပါလားဟင္… ေမေမ့မ်က္ႏွာကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ျမင္ခ်င္လို႔ပါ… သတိရတဲ့ သူရဲ႕ဓာတ္ပံုကို ရင္ထဲမွာ ပိုက္ၿပီးအိပ္ရင္ အဲဒီလူကုိ အိပ္မက္မက္တတ္တယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္… ေမေမက ဘာလို႔သားရဲ႕ အိပ္မက္ထဲကို မလာတာလဲ?” ဒီစာကို ဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ရွိဳက္ႀကီးတငင္ငိုခ်လိုက္တယ္… ဘယ္ေသာ အခ်ိန္မွာမွ ဇနီးရဲ႕ ေနရာလြတ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္မွာလဲဗ်ာ… ဇာတ္လမ္းထဲက ေကာင္ေလးကေတာ့ အေမ့ အခ်စ္ကို ငတ္ခဲ့တယ္... ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေကာ္ "ခ်စ္ႏြံထဲနစ္ၿပီး ခ်စ္ျခင္းကိုမသိ" ဆိုတာမ်ိဴးေတာ့ မျဖစ္ေစနဲ႕ေပါ့ဗ်ာ... မိဘေမတၱာကို တန္ဖိုးထားပါ... သူတို႔ရဲ႕အခ်စ္ေတြအာလံုးဟာ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာလို႔ သေဘာမထားမိလိုက္ၾကပါေစနဲ႔...

ဆရာမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေဘာ္ဒါမ်ား

ဆရာမနဲ႔ ေဘာ္ေဘာ္ေတြကို သတိရတယ္ကြာာာာာာာ မင္းတို႔ဘာေတြလုပ္ေနၾကလည္း ငါ့ကိုလည္း မဆက္သြယ္ၾကဗူး အေတာ္ခ်စ္ၾကတာပဲ အႏွစ္ကို ထြက္လို႔ (ေိေိ.................) ဒီထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ၾကိတ္ပုန္းေလး ပါတယ္ဗ် ေျပာရဲဘူးဗ်ာ သူ႔ကို ေျပာလည္းမထြက္ခဲ့ဘူး ေျပာေပးနိုင္မဲ့သူေတာ့ ဒီထဲမွာပါတယ္ သူကလည္း အားမကိုးရဘူး ေဘာ္ဒါအားလံုး သတိရတယ္ေဟ့...........။

ရွား၂ ပါး၂ ဆရာနဲ႔ရိုက္မိလိုက္တဲ့ ဓါတ္ပံု

        “ ပဥၥဂုဏံ အဟံ၀ႏၷာမိ ” ပါ ဆရာ ေက်ာင္းမွာဆရာ့ကို ျပစ္မွားခဲ့မိသမွ် ဒီေနရာကေနပဲ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ လိုက္ပါတယ္ ဆရာ ေလးလဆိုတဲ့ အခ်ိန္တိုတိုေလးမွာ ဆရာ သင္ေပးခဲ့သမွ်ကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းမလိုက္နာမိတဲ့အတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ေနာင္တရမိေနတယ္ ဆရာ့ရဲ႔ အတန္းခ်ိန္ေတြကို ခဏခဏပ်က္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဆရာ အျပစ္မျမင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဆရာ့ကို ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေလးေတြ အခု ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လိုခ်င္မိတယ္ ဒါေပမဲ့လည္း အေျခေနနဲ႔အခ်ိန္ခါ အရ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြဟာ ဆရာ၊ ဆရာမတို႔သင္ေပးလိုက္တဲ့ ပညာေတြနဲ႔ပဲ ကိုယ့္လမ္းကို ေလွ်ာက္ေနရပါျပီ . . . .။ ကၽြန္ေတာ္ အခု သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း အရမ္းသတိရတယ္ ဗ်ာ . . . .။

မွတ္မွတ္ ရရ

term paper အျပန္ မန္းေလး ကစားကြင္းတခုအ၀င္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဒီလိုစုျပီး ဓါတ္ပံု ရိုက္ခဲ့သဗ်ာ
အဲ့ဒီေန႔ကို ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းသတိရတာပဲဗ်ာ အဲ့ဒီခရီးမွာ အေပ်ာ္ရဆံုး အခ်ိန္ေတြက အဲ့ဒီကစားကြင္းမွာပါ
က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြကေတာ့ ေက်ာင္းစာအတြက္ စာရင္းေကာက္ေနရလို႔ သိပ္မေပ်ာ္ဘူး . . .။